برای از بین بردن عمق راهبردی انقلاب، تعجیل چرا؟
با تمام حساسیت ایران نسبت به رعایت به اصلاح خط قرمزهای این کشورها، ایران کماکان تحت فشار تحریم قرار دارد و این چشم پوشی، عایدی‌ای بجز لبخندهای خشک و خالی برای ایران نداشته است. در این میان، ترس از آن است که هم معرکه اقتصادی را ببازیم و هم عمق راهبردی انقلاب اسلامی را از دست بدهیم. اتفاقی که شوربختانه نشانه‌هایش بسیار روشن و آشکار شده؛ تو گویی از بین بردن طبیعی عمق راهبردی انقلاب اسلامی هم برخی آقایان قانع کننده نیست و برای این هدف تعجیل دارند. حضرات مهلا مهلا!
سید روح الله رضوی
وزیر خارجه کشور هندوستان در بحبوحه آنچه این روزها رسانه ها از آن «بهار هندی» یاد میکنند به ایران سفر کرد و بغل کرد و خندید و رفت و این البته کاملا قابل پیشبینی بود. قصه به همین جا تمام نشد و وزیر خارجه هند، با ریاست شورای عالی امنیت ملی هم دیدار می کند و جناب آقای شمخانی در نشست مذکور سخن از ضرورت مقابله با تروریسم می راند؛ تروریسمی که این روزها در رسانه‌های دولتی هندوستان و نیز حامیان حزب حاکم، مصداقی بجز مسلمانان ندارد.
بازنگری در قانون تابعیت هند یا CAA اساسا برای همین بود تا تروریستهای بالقوه ـ یا همان مهاجران مسلمان از کشورهای بنگلادش و پاکستان و افغانستان ـ از هندوستان اخراج شوند. قانون ثبت ملی شهروندی یا NRC هم برای این بود تا تروریستهای پنهان شده در میان جمعیت هند شناسایی شوند و از کشور اخراج گردند. لغو خودمختاری تنها ایالت مسلمان‌نشین هند یعنی جامو و کشمیر و تغییر وضعیت آن از یک ایالت به دو بخش تحت کنترل دهلی نیز برای این بود تا جلوی تروریستهای کشمیری گرفته شود.
این ادبیات خلال سالهای گذشته، بارها و بارها توسط مقامات حزب حاکم بر هندوستان تکرار شده و در رسانه‌ها بازتاب یافته است؛ ادبیاتی که دنیا از آن تحت عنوان اسلام هراسی یاد میکند. اینک مقامات بلندپایه جمهوری اسلامی ایران نه تنها در برابر تمامی شرایط بحرانی هندوستان سکوت اختیار میکنند، که دقیقا ادبیات مورد استفاده از سوی راستگراهای هندو را برای سرکوب مردم عمدتا مسلمان و معترض هند، به‌کار میگیرد بی آنکه احتمالا بدانند تبعات واژگان مذکور در کشور بحران زده هند چیست. در چنین شرایطی نباید انتظاری بجز سرخوردگی و ناامیدی مجموعه چند صد میلیونی از مسلمانان کشور هندوستان، اعم از شیعه و سنی داشته باشیم.
جمهوری اسلامی ایران خلال سالهای گذشته به سرعتی غیر قابل باور در حال از دست دادن مهمترین سرمایه‌های بدست آورده خلال چهل سال گذشته در فضای بین‌الملل است و آن چیزی نیست جز بدنه مستضعفانی که دل در گرو این انقلاب داشتند. مخاطبین انقلاب اسلامی ایران در فضای بین الملل روز بروز مشاهده میکنند که گویی برای ایران، بجز حمایت سنتی و تاریخی از ماجرای فلسطین و برخی سمپاتهای شیعه اش در منطقه غرب آسیا، هیچ چیز دیگری مهم نیست. باید پذیرفت که نمیتوان حصر و تحریم اقتصادی علیه ایران را بیش از این توجیهی برای بی‌تفاوتی و بی‌مهری و حتی زخم‌زبانها تصور کرد چه آنکه سطوح اصلی این واکنشهای متوقع، اساسا دولتی نیستند که بخواهند تبعاتی رسمی بدنبال داشته باشد.
نوع رفتار رسمی جمهوری اسلامی ایران در قبال بحران میانمار، بحران کشمیر، بحران مسلمانان چین، حرکت اسلامی نیجریه، اسلامگرایان شیعه آذربایجان و سنی تاجیکستان و اینک بدنه عظیم مسلمانان هندوستان، پیامهایی روشن به کسانی میدهد که دهه‌هاست نگاهی متمایز به انقلاب اسلامی ایران داشته‌اند. خوش خیالی است که تصور کنیم مراد از جمهوری اسلامی بدنه دولت جناب آقای حسن روحانی است و بس. صدا و سیمای ملی جمهوری اسلامی ایران همانقدر سرد و بی‌تفاوت نسبت به این رویدادهای دردناک برخورد کرده است که دولت. بدنه نیروهای وابسته به سپاه و بسیج و به اصطلاح حزب اللهی ها همانقدر در برابر این رخدادها بی‌اطلاع بوده‌اند که بدنه نیروهای اصلاح طلب. آنچه در این سکوت به مسلخ برده میشود، سرمایه عظیم اجتماعی است که انقلاب اسلامی ایران به برکت مجاهدتها و خونها، آن را در سرتاسر دنیای استضعاف رقم زده است.
طنز ماجرا آنجاست که هنوز برخی تصور می کنند که جمهوری اسلامی ایران از منظر مردم دنیا در خط مقدم مبارزه قرار دارد در شرایطی که دولت گامبیا ـ یک عضو از نظر ما بی‌اهمیت در سازمان کنفرانس اسلامی ـ علیه آنگ سان سوچی در دادگاه بین المللی عدالت بخاطر نسل کشی روهینگیایی‌ها اقامه دعوا میکند و او را سه روز به جلسه دادرسی احضار میکند؛ در شرایطی که اردوغان مهمترین نطق سالانه‌اش را در مجمع عمومی سازمان ملل به مساله کشمیر تخصیص میدهد و هزینه‌اش را نیز بواسط لغو قراردادهای تجاری فروش کشتی‌هایش به هند می‌پردازد؛ در شرایطی که ماهاتیر محمد 93 ساله در نشست اخیر مالزی زبان به انتقاد تند از دولت هند و سیاستهای ضد اسلامی اش باز میکند و تلخ زبانی هندیها را نیز می شنوند.
با تمام حساسیت ایران نسبت به رعایت به اصلاح خط قرمزهای این کشورها، ایران کماکان تحت فشار تحریم قرار دارد و این چشم پوشی، عایدی‌ای بجز لبخندهای خشک و خالی برای ایران نداشته است. در این میان، ترس از آن است که هم معرکه اقتصادی را ببازیم و هم عمق راهبردی انقلاب اسلامی را از دست بدهیم. اتفاقی که شوربختانه نشانه‌هایش بسیار روشن و آشکار شده؛ تو گویی از بین بردن طبیعی عمق راهبردی انقلاب اسلامی هم برخی آقایان قانع کننده نیست و برای این هدف تعجیل دارند. حضرات مهلا مهلا!
